دل گم شدگان

ما آدم ها میتونیم بهم امید بدیم، عشق بدیم، میتونیم دنیا رو جای بهتری برای بودن کنیم ؛ ولی همه چیز رو از هم دریغ می کنیم...

خودخواهی ما آدم ها وقتی کنار جبر زمانه قرار میگیره ، زندگی رو برای خیلی ها سخت میکنه...

بدی ها از جاهایی شروع میشن که دلهامون کوچیک میشه... همه چیزهای خوب رو برای خودمون میخواییم، دل و جرات بخشیدن نداریم چون وحشت فقر داریم، چون وحشت تنهایی داریم، چون وحشت از دست دادن داریم. یک جورایی مانع زندگی هم میشیم...

 خدا تو وجود آدمهای شجاع خونه داره... 

آدم دارایی که جرات بخشیدن نداره ، همیشه میترسه، همه وجودش فقره... 

تو زندگی های هم فقط نقش سایه رو داریم... هستیم ولی عین شبح...

چقدر وجود آدم های بخشنده ، دنیا رو قشنگ تر میکنه... همه جا رو پر میکنن از عشق و امید...

جبر زمانه

هر روز که میخوام برم سر کار میگم دیگه نمیرم. آخرین روز هست ...

واقعا این کار رو دوست ندارم...

چه کنم که مجبورررم...

سجـــاد خیلی وحشتناک مهربــون هست و این آزار دهنده ترین اخلاقش هست. همه خلقت رو خوب می بینه مگه خلافش ثابت بشه:|

یکی پیشش ناله کنه پول ندارم... کل جیبش و حسابش هر چی داشته باشه خالی میکنه ، میده طرف میگه گناه داشت:{

خدایــا یکم خسیسش کن :| آمین:)

کلی تغییرات داشته، خودش بهم میگه: فاطمه واقعا احساس نکردی تغییر کردم؟! چقدر حرص خوردم تا به این مرحله رسیده:|