عین سقوط آزاد

بلاتکلیفی رو دوست ندارم ولی روزهای بلاتکلیفی رو دوست دارم درست شبیه زندگی میمونه ... همیشه در حال برنامه ریزی و کنترل همه چیز هستیم ولی بعضی اوقات هست که میترسیم و دعا میکنیم چون نمیدونیم بعدش چی میشه بنظرم این تنها لحظاتی هست که ما زندگی می کنیم. تو خلوت خودمون تنها ترین هستیم و خدا رو بیشتر ازروزهای دیگه احساس می کنیم. مثل بارون یهویی ... مثل خیس شدن هایی که هیچ وقت از یاد آدم نمیره، شاید مثل این میمونه که آدم میدونه چند روز دیگه میمیره و چاره ای نداره جز زندگی کردن روزهای باقیمانده عمرش... یه ترس و دلهره ی شگفت انگیز که هم آدمو اذیت میکنه هم نمیدونه قراره چی بشه... من این نمیدونه ها رو دوست دارم در عین حالی که اذیتم میکنه...