ابـر و ابـریشـــم و عشــق

هزار و یک اسم داری و من از آن همه اسم ((لطیف)) تو را دوست تر  

دارم  که یاد ابر و ابریشم و عشق می افتم .  

خوب یادم هست از بهشت که آمدم ، تنم از نور بود و پر و بالم از نسیم .  

بس که لطیف بودم ، توی مشت دنیا جا نمی شدم .  

اما زمین تیره بود . کدر بود ، سفت بود و سخت. 

دامنم به سختی اش گرفت و دستم به تیرگی اش آغشته شد .  

و من هر روز قطره قطره تیره تر شدم و ذره ذره سخت تر.  

من سنگ شدم و سد و دیوار . دیگر نور از من نمی گذرد ،  

دیگر آب از من عبور نمی کند ، روح در من روان نیست و جان جریان ندارد. 

حالا تنها یادگاری ام از بهشت و از لطافتش ،  

چند قطره اشک است که گوشه ی دلم پنهانش کرده ام ،  

گریه نمی کنم تا تمام نشود ،  

می ترسم بعد از آن از چشم هایم سنگ ریزه ببارد. 

یا لطیف ! 

 این رسم دنیاست که اشک ، سنگ ریزه شود و روح ، سنگ و صخره ؟  

این رسم دنیاست که شیشه ها بشکند و دل های نازک شرحه شرحه  

شود؟  وقتی تیره ایم ، وقتی سراپا کدریم به چشم می آییم  

و دیده می شویم ،  

اما لطافت هر چیز که از حد بگذرد ، ناپدید می شود. 

یا لطیف !  

کاشکی دوباره ، تنها مشتی از لطافتت را به من می بخشیدی  

تا من می چکدیم و می وزیدم و ناپدید می شدم ،  

مثل هوا که ناپدید است ، 

مثل خودت که ناپیدایی ... یا لطیف !  

مشتی ، تنها مشتی از لطافتت را به من ببخش ...  

نویسنده:عرفان نظر آهاری