شــایـد او رابعــه بـود ......

او رابعه است، ‌او که شبانه روز هزار رکعت نماز می گزارد.  

روزها ها همه به روزه است. شبها بیدار و سر به سجده.  

او رابعه است وقتی چراغ در خانه ندارد انگشتش را چراغی می کند  

و تا صبح دستش روشن است.  

او همان است که سجاده بر هوا می‌اندازد و به کوه که می‌رود،  

آهواان و نخجیران و گوران به او تقرب می جویند.  

حالا تو می خواهی به خواستگاری او بروی،‌ به خواستگاری رابعه!  

هرگز، هرگز، تن نخواهد داد.  

که هزارسال او را گفتند چرا شوهر نکنی ؟  

گفت : سه چیز از شما بپرسم مرا جواب دهید تا فرمان شما کنم.  

اول آنکه در وقت مرگ ، ایمان به سلامت خواهم برد، یا نه؟  

دوم آنکه در آن وقت که نامه‌ها به دست بندگان دهند.   

نامه ام را به دست راست خواهند داد، یا نه؟  

و سوم آنکه در آن ساعت که جماعتی را از دست راست می‌برند   

و جماعتی را از دست چپ، مرا از کدام سو خواهند برد ؟  

گفتند: ما نمی‌دانیم. گفت: اکنون این چنین کسی   

که این ماتم در پیش دارد، چگونه پروای عروس شدن دارد!   

اما او به خواستگاری رابعه رفت   

و رابعه گفت: آری، آری، شوهر می کنم.  

اما، ای وای رابعه ! چه می کنی ؟   

زهد و ریاضتت چه می شود؟ گوشه گیری هزار ساله‌ات؟   

دامنت به زندگی می گیرد و آلوده می شوی.  

رابعه گفت: هزار سال خدا را در حاشیه می‌جستم،   

در کنج، در خلوت، تا اینکه دانستم   

خدا در میان است، در میان زندگی.  

رابعه! اما آیا تو نبودی که می گفتی:   

دل آدمی جای دو معشوق نیست!   

خدا که در دلم آمد هیچ کس را راه نخواهم داد؟  

گفتم و امروز هم می گویم .  

پس دلم را به دل دیگر پیوند می زنم، تا فراخ تر شود و هر   

دو را جای او می کنم، هر دو دل را.   

رابعه، رابعه، رابعه؟   

اما زندگی جنگ است به میدان می‌آیی و مجبور می‌شوی   

با وسوسه بجنگی،‌ با هزار شیطان که در تن زندگی جاری است.   

آن گوشه که تو بودی، آن خلوت که تو داشتی، ‌امن بود   

و تو بی ‌آنکه بجنگی و زخم برداری و کشته شوی، ‌پیروز بودی.   

رابعه گفت: اما خدا غنیمت است.   

غنیمتی که با جنگیدن باید به دستش بیاوری.  

آنکه نمی جنگد و در کناری می ماند سهمی از خدا نمی برد.  

و هر کس بیشتر مبارزه کند، خدای بیشتری نصیبش میشود!  

رابعه عروس شد، رابعه رفت و من دیگر رابعه را ندیدم،   

و دیگر ندیدم که سجاده بر هوا بیندازد و با انگشت آتش روشن کند.  

اما شاید او رابعه بود، ‌آن زن که از آن کوچه دست در دست   

دخترش لبخند زنان می گذشت.  

شاید او رابعه بود و داشت خدا را از لابه لای   

زندگی ریزه ریزه به در می کشید.  

شاید او  رابعه بود ....
 

نویسنده:عرفان نظر آهاری