و توی گوشم میگه دائما یکسان نماند حال دوران....

هی میخوام شاد بنویسم ولی نمیدونم چرا یکی باید حالمو بگیره...

# خیلی رک و بی رحم شدم. کاش اطرافیانمم میفهمیدن اگه چیزی نمیگم یا حرف نمیزنم یا احترام نگه میدارم دلیلش فقط و فقط اینه که انتخاب کردم جواب ندم .

روزهام خوب پیش میره، یعنی تصمیم گرفتم به خودم سخت نگیرم. درس رو بوسیدم گذاشتم کنار. بعدش اتفاق خوبی افتاد دوست خواهرم بهش پیام داد که بیا کلاس حسابداری کارشم برات پیدا میکنم خودم. خواهرم حوصله نداشت و من رفتم، مخالفت ها و غرغرها و ... بماند...

دوست دارم کارهایی که دوست دارم کنم، راحت نفس بکشم، همین که محمد لطف کنه زنگ نزنه بهم کلی حالم خوبه... فک نمیکردم داداشم اینقدر عقده داشته باشه، که سر یه چیزهایی بخواد منو با زنش مقایسه کنه...

 از خوبی های سپهر همین بس که نه نصیحت میکنه نه پند میده و فقط درک میکنه. حتی اخلاق های بدم رو می بینه ولی بازم رفتارش تغییر نمیکنه... اینکه توی بدترین دوره زندگی با یک نفر آشنا بشی که اونم توی بدترین روزهای زندگیش باشه بیچارگی اعظم هست... امیدوارم اتفاق های خوبی بینمون بیافته... هر چی خیره همون بشه...

# هر وقت جواب بدی رو با سکوت دادم حالم بهتر شد. یه راه یاد گرفتم که خودمو بزرگتر ببینم و اونو نا دیده بگیرم...  

پیش خودم فکر میکنم نهایت آرزوش این بود.... حالا این آدم بیشتر داشته باشه تو زندگیش درد که هیچی سرطان میکنه تو دل بقیه... که اگه دیدی من فلانم چون اینجورم، چون زنم اونجوره، خودم اینم.... یکی بگه ترمز این آدما رو چطور باید کشید...

سوال میاد تو ذهنم که آیا تمام این سالها محمد اینجور بود یا زن بیش از حد پرو و با اعتماد به سقفش اینجورش کرده... ( بزا بگم تازه به دوران رسیده دلم خنک بشه) یه چیزهایی بهم گفته و میگه که خیلی زشته.... 

خواهر برادریمون داره میشه عین فامیل هایی که داشتیم.... دور میشم، یکی خودشو برتر می بینه، اون یکی حسادت میکنه....

یادش بخیر جنگ و آشتی های بچگی...