خالی میکنه آدم...

مرور خاطرات تلخ و مشکلات جاری حتی خیلی انرژی از آدم میگیره...

همون بندازیشون دور بهتره...

حواستون به خودتون باشه فقط

زندگی کردن سختِ ، سخت ترم شده، سازش کاری خیلی صبوری میخواد... و من اون آدم کم حوصله و عصبی شدم که به این نتیجه رسیدم که نمیتونه زیر این همه فشار روانی دوام بیاره...

واقعا آخه تا کجااااا؟! 

گاهی اونقدر پیش میری، بعد به این نتیجه میرسی که آقا همه آدم های روی زمین که منطقی، سالم، انسان نیستن... پدر من، عزیزم، خیلی هااا مریضن، اصلا دیوانه اند، بابا مشکل دارن، جنون اذیت کردن بقیه رو دارن... و وقتی اینو میفهمی که با 90 درصد اعصاب و روانت بااازی شده رفته... بخدااااا باید خیلی مواظب خودتون باشید مگه الکی اعصاب انسان،،، بعضی ها درست اعصابت رو هدفدگرفتن... واقعا هم لذت میبرن...

یعنی باید باور کرد داری تو باغ وحش زندگی میکنی، گاهی ممکنه یک انسانی مثل خودت ببینی ولی تو رو خدا اصلا فکر نکنید تو جامعه انسانی هستین ،با اعصاب روانتون شوخی نکنید تو رو خداااا ، با ارزش ترین چیزی که دارید همونه...

بعضی اوقات اونقدر فشار عصبی بهم زیاد میشه که دوست دارم سرمو بکوبم به دیوار، یا تمام بند بند وجودم تیر میکشه... 

باید خیلی مواظب خودمون باشیم...

کدامین امید؟

برای چی دارم میجنگم؟