دل نارام

لعنت به اشکی که منتظر تنهاییِ... 

دوست ندارم برم دکتر از این قرص های ضد افسردگی برام تحویز کنه... 

ما بی خبر از جمله خبر های جهانیم

دنیا کم کم هر چیزی رو که بهت داده رو ازت میگیره.  یک روز میاد که نه با خوشی های دنیا خوشحال و هیجان زده میشی و نه با غصه هاش دلت غمگین و ناراحت میشه...  کم کم بزرگ میشیم، سن و سالش مهم نیست یکی تو بچگی غرق رنج میشه یکی تو جوانی و...  این رنج ها هستن که ماها رو بزرگ میکنن... 

میگن رنج  ناشی از اتفاقاتی هست که در مبارزه با بی عدالتی می افتد...  یا حاصل غم دردمنده... 

کاش دنیا می ایستاد، من رو به عقب فرار می کردم

میگه خواهرم امروز میاد،  حالا شاید اوردمش خونه تو ناهار درست کن فعلا... 

بخدا اگه میگفتن عزراییل میخواد بیاد بعدشم جونت رو بگیره اینقدر عصبی نمیشدم،  تازه خوشحالم میشدم و استقبالم می کردم ازش...