درد و دلهــــا و شکایت هـــــا

اینجا تنها جایی که میتونم راحت باشم با خودم رو راست باشم ... 

تنها جایی که میتونم هر چی که دوست دارم بنویسم و تنهاییم رو لمس کنم... 

واسه همین میخوام به اشتباهات خودم تو خلوتم اعتراف کنم... 

میشه زندگی رو از دید یک نقاش که دنبال به تصویر کشیدن زیبایی هاست  

خوب تصویر کرد ولی وقتی جایی باشی که نتونی زیبایی رو تشخیص بدی 

مثل این می مونه که نابینا شدی ...   

خیلی وقته احساس میکنم نابینام؟؟؟؟؟؟؟  

چرااااااااااااااااااااا؟؟؟؟؟؟؟ 

شاید چون تنهاییم و خلوتم ازم گرفته شده!!!!!  

نعمتی که با هیچی نمیشه عوضش کرد!!!!  

من نمیگم صب تا شب یه گوشه بشینی و منزوی بشی!!!!! 

ولی هر روز بالاخره نیازه آدم ۲ساعت با خودش خلوت کنه... 

فکر کنه... 

از درست و نادرست بودن کاراش اطمینان حاصل کنه... 

من همین دو ساعت هااااااا رو هم نداشتم... 

چون خیلی وقت بود که که نداشتم واسه همین به نداشتنشون عادت کردم... 

واسه همین الان دارم از دستشون میدم... 

اینکه همین دو ساعت هااااا جلوی خیلی از اشتباه هاااا وتکرار اشتباهات رو میگیرن... 

باعث شد که ''دستای خدا'' رو ول کنی و اونقدر به بی راه بری که بیناییت رو از دست بدی!! 

. 

. 

. 

. 

گاهی بعضی اشتباهات ما آدما هیچ وقت جبران نمیشه!!! 

جدا از تلف شدن عمر رو باقی مسائل ...  

اون تاثیراتی که روی آدم میذاره جبران نمیشه... 

همیشه مثل یک خاطره بد و فراموش نشدنی تو ذهن میمونه و وقتی یادش  

می افتی داغوننت میکنه که بعضی روزا دعات این میشه که ای کاش  

آلزایمر میگرفتم تا هیچ وقت یادش نمی افتادم... 

هر روز اولین کاری که میکنم اینه که به زندگی سلام میکنم...!!!!  

ولی با خاطرات تلخی که از ذهنم پاک نمیشه... 

چراااا اصلا باید واسه خیلی از کارا دورغ بگی؟؟؟؟؟  

خدا رو شکر که این یه مورد رو یاد نگرفتم!!!!

یه چیزی از خدا میخوام که دوست یا دوستای خوبی بم بده...

خدا رو شکر کا از غرق شدن نجات پیدا کردم،  

بازم شکرش که نمیذاره تو اشتباهاتم غرق بشم...