شعر پاییز اخوان ثالث

آسمانــَش را گــرفتــه سخـت در آغــوش 

ابــر بـا آن پوستیـن سـرد ِ نمنــاکش

بــاغ بـی بـرگــی

روز و شــب تنـهــاست

بــا سکــوت پــاک غمنــاکش

ساز او بـاران سرودش بـاد

جامه اش شولای عریــانیست

ور جز اینش جامه ای بــاید

بافتــه شعـله زر تار و پودش بــاد

گو بـرویــد، هر چـه در هــر جا که خــواهد، یــا نمــی خواهــد

باغبــان و رهگذاران نیست

گــر ز چشمش پرتو گرمی نمــی تــابد

ور بــه رویــَش برگ لبخنــدی نمی رویــد

باغ بــی برگی که می گوید که زیبا نیســت؟

داستــان از میوه های سر به گــردونسای خفتــه در تــابوت پســت خاک می گویــد

بــاغ بــی بــرگی

خنــده اش خونیســت اشک آمیــژ

جــاودان بر اسن یــال افشــان زردش میچـمد درآن

پــادشــاه فصلهـــا پــاییــز

مهدی اخوان ثالث