فـــــروغ...

چه گریزیست ز من ؟
چه شتابیست به راه ؟ 
به چه خواهی بردن 
در شبی اینهمه تاریک پناه ؟

مرمرین پله آن غرفه عاج !

ای دریغا که ز ما بس دور است 
لحظه ها را دریاب 
چشم فردا کور است . 

نه چراغیست در آن پایان 
هر چه از دور نمایانست .
شاید آن نقطه نورانی 
چشم گرگان بیابانست . 

می فرو مانده به جام 
سر به جاده نهادن تا کی ؟ 
او در اینجاست نهان
می درخشد در می 

گر بهم آویزیم 
ما دو سرگشته تنها ، چون موج 
به پناهی که تو می جویی ، خواهیم رسید 
اندر آن لحظه جادویی اوج !