جایی در آغوش خــــدا...

دلــــم میـــخواهد خودم را دلـــم را به چیـــزی به جایی بنــد کنـــم...

چیزی که دلــــم را نلرزانـــــد ...

جـــایی که زمینـــش نلرزد، آسمانـــش روزها آبیــه آبــی باشد و شبهـــا پر از ستاره

با همین چشمها بشود تا اعماق آسمانــــها را نگریست نیــازی به تلسکوپ نباشــد...

آدمی کشته نشود...

بچـــه ای طعم تلخ ظلم را نچشد...

آدم ها همه خوب باشنــــد...

جایی در آغوش خــــدا...

کاش میشد باران میبارید و همه بدی ها را میشست،

دوست دارم بخدا بگم :

خدا نگا کن خیلی وقت است دیگر باران زمین مرده زنده نمی کنـــد...

ولی کمی که بیشتر نگاه میکنم میبینم زمین زندس...

کاش بارانی میباریـــد و ما انسانهایی  به ظاهر زنده را زنده میکــــرد...

گاهی حس میکنم بعضی آدمهـــا کارهایشــان فقط ادعا و تظاهر است فقط نقش بازی میکنند،

نقش انسان را بازی میکنند...

چقدر دلم برای آدمهــای بی شیله پیله تنگ شدس... 

هم آنانی که در همه حال خودشاننــــد بدون نقاب بدون رنگ... گویی رنگ خدایند!

هم آنانی که شاید غذایشان لقمه ای نان خشک باشد که با زحمت بدست آورده اند

ولی جوری میخورند که انگار خدا از بهشت برایشان فرستاده 

طوری خدا را شکر میکنند انگار خدا کنارشان نشسته و با آنهــا نان میخورد...

شایـــد در آغوش خداینــــد...

چـــه آدمهـــای شجاعی اند آنانـــی که اسیـــر رنگـــها نیستنــــد...

فاطمه نوشت:

این روزها اونقدر تنهام که باز حس میکنم زده به سرم و چرت  پرت زیاد میگم...

دلم میخواد برم بشینم تو پارک آب نبات چوبی بخورم