دوست نــماهــا

این روزهــا به هر که میرسی نه هر که به من میـرسد پر از درد است!! آنقدر از بدبختیهایش میگوییــد و در ادامه که دردهایش  را می گوییــد یک کملــه" که خوشبحــالت آرامش داری این بدبختی ها را نداری" اضـافه میکنــد، این وسط نمیدانی از دردهایت بگویی به آرامش برسد یا دردهایت را پنهان کنی بین خودت و خدایت که مبادا ناشکری کرده باشی!!! آنقدر با حسرت و حسادت نگاه میکنند که به دروغ و راست یا کم و زیاد یک چیزهایی تحویلش میدهی که بعدش می گویید"خدا را شکر من اینجوری نیستم" در ادامه که با دردهایت آشنا میشود شروع میکند به " خدا را شکر" گفتن و کلاس گذاشتن انگار نه انگار که دراد تو را ناراحت میکنند از اینکه تو ناراحت باشی آنها هم شاد میشوند!!! اگــر هم بهشــان دل داری بدهــی که " به خدا توکل کن" باز با حرف زدنشان انگار تو باعث شده ای خدای به آن بزرگی را کوچک کنند که مثلا " تو حالا اینجور میگویی، جایی من نیستی، که کو خدا..." این قصه ادامه دارد تا زمانی که تو شروع کنی به بدبختی گفتن که مثلا آرام شود از اینکه درد تو بزرگ تر از درد او است!! انگار اینجوری به آرامش میرسد ...

خسته شده ام از این دوستــانی که فقط بدبختیهایشــان برای من است زمانی که خوشند برای خودشان است و حتی فرصت شنیدن حرفهایت را ندارند جواب پیام هایت را هم نمیدهند!! نمیگویم دوستان باید فقط در خوشی کنار هم باشنــد!نه! ولی دوستها باید دوست باشنـد نه اینکه از موفقیت تو گله کنند و ناراحت بشوند!!!

یک جمله زیبا هست که نمیدانم از چه کسی است: "آدم بزرگ کسی است که دیگران در کنــار او احساس بزرگی و عزت کننــد"

دعایی برا همه مان:

*خدایــا همه ما را عزتمند کن و به ما دوستانی بزرگ و با عزت عطا کن.*

آمین