سکانس های شگفت ناک

دوست دارم برم یک جای بلند مثلا قله اورست رو فتح کنم بعد نو ک قله که رسیدم نیشم رو تا بنا گوش باز بزارم، برا همه آدمهایی که منو نمی بینن دست تکون بدم و بازم هم هی جیغ و هورا ... اینجا من خوشحالم ولی وقتی توی اووج باشی کسی نمی بینتت، باور کنید دیده نمی شید. ولی اون وجد درونی رو دوست دارم...
تمام مسیر و سختی ها رو تحمل می کنم بخاطر اون وجد درونی توی همون لحظه و لحظات بعد از اون و خاطرات اون لحظه...