جدال منو خودم...

احساس میکنم قبلاها دغدغه هام بزرگتر بود، دنبال این بودم که چیزی و تغییر بدم، همیشه حق بگم، به بقیه کمک کنم و ... یادمه ارزوهای خیلی بزرگی داشتم که کم کم فراموش شدن، معنای زندگی برام فرق داشت و .... ولی الان فقط درگیر روزمرگی شدم، اونقدر ضعیف شدم که نمیتونم به خودم کمک کنم چ برسه به بقیه، درگیر ماجراهایی که یک روزی برام مسخره بودن و باور داشتم راه های باطلی هستن شدم که همه ارزوهام یادم رفته....

این پست رو اول برای فاطمه ای گمشده ای مینویسم که باید پیداش کنم. فاطمه ای که هر روز ضعیف و ضعیف ترش کردم تا الان که گمش کردم...

و باز برای فاطمه چند سال بعد مینویسم که  خودشو پیدا کرده، بهش بگم مواظبش باش، که دوباره راحت پیداش نکردی... که گذشته رو فراموش نکن!

خدایا چیزهایی که واقعا با ارزش هستن رو در نظرم جلوه بده...