دل گم شدگان

ما آدم ها میتونیم بهم امید بدیم، عشق بدیم، میتونیم دنیا رو جای بهتری برای بودن کنیم ؛ ولی همه چیز رو از هم دریغ می کنیم...

خودخواهی ما آدم ها وقتی کنار جبر زمانه قرار میگیره ، زندگی رو برای خیلی ها سخت میکنه...

بدی ها از جاهایی شروع میشن که دلهامون کوچیک میشه... همه چیزهای خوب رو برای خودمون میخواییم، دل و جرات بخشیدن نداریم چون وحشت فقر داریم، چون وحشت تنهایی داریم، چون وحشت از دست دادن داریم. یک جورایی مانع زندگی هم میشیم...

 خدا تو وجود آدمهای شجاع خونه داره... 

آدم دارایی که جرات بخشیدن نداره ، همیشه میترسه، همه وجودش فقره... 

تو زندگی های هم فقط نقش سایه رو داریم... هستیم ولی عین شبح...

چقدر وجود آدم های بخشنده ، دنیا رو قشنگ تر میکنه... همه جا رو پر میکنن از عشق و امید...